Ալոեն պատկանում է շուշանազգիների ընտանիքին: Արտաքինից նման է ագավային: Ունի հաստ, մսեղ ու հյութալի տերևներ, որոնց եզրերը պատված են մանր փշիկներով: Կան ծառանման և խոտային տեսակներ, որոնք անցողուն են:
Հայտնի է մոտ 90 տեսակ, որոնց մեծ մասի հայրենիքը Կապլանդիան է, Հարավային Աֆրիկա:
Ալոեն սուկուլենտ է և պահանջկոտ չէ պայմանների նկատմամբ, սակայն ալոեի ծաղկելու ու բարգավաճման համար շատ կարևոր է առատ լույսի առկայությունը:
Սենյակում ձմռանը ջերմաստիճանը կարող է տատանվել 18-25, իսկ ձմռանը՝ 12-14 աստիճանի սահմաններում:
Ամռան ընթացքում բույսը պահում են դրսում՝ կիսաստվերում, ջրում են առատորեն:
Ձմռանը խորհուրդ է տրվում պահել արևոտ մասերում ՝ջրելով չափավոր: Ընդհանրապես ալոեն խորհուրդ չի տրվում առատ ջրել, հակառակ դեպքում արմատները կարող են նեխել:
Ալոեն բազմանում է արմատածիլերով, որը կարելի է կլոր տարին վերցնել մայր բույսից: Նախքան կտրոնների տնկելը անհրաժեշտ է այն թառամեցնել և կտրվածքները թաթախել փայտածխափոշու մեջ:
Բույսի որոշ տեսակներից ստացվում են մանրաթելեր, որոնցից պատրաստում են գորգ, պարան և այլն: Իսկ տերևների հյութը բուժիչ նշանակություն ունի, քանի որ պարունակում է ալոյին կոչվող նյութը, որը հրաշալի միջոց է մի շարք հիվանդություններ բուժելու համար: Ակադեմիկոս Վ.Պ.Ֆիլատովին հաջողվել է այդ հյութով բուժել աչքի բորբոքված եղջերաթաղանթը:
Ալոեի հյութը նաև չորացնում են, պատրաստում կանաչավուն խեժի կտորներ, որն օգտագործում են լուծվող դեղորայք պատրաստելու համար: